Bir yaylamız vardı gönül sarayı
Hüzünlere saldı bizi yaylamız
Hep çoğalttı ruhta olan yarayı
İnle cinle kaldı bizim yaylamız
Ay doğardı damlarımız ardından
Şavk vururdu otluğumuz sırtından
Hep çobanlar bezgin idi kurdundan
Hayal meyal oldu bizim yaylamız
Sürüleri o vadide otlardı
Kuzuları neşe saçar hoplardı
Koyun sesi tüm ovayı kaplardı
Sakinliğe daldı bizim yaylamız
Arıların kovanları üst üste
İlkbaharda her çiçeği tam süste
Temiz hava bulunmazdı bir hasta
Nergiz reyhan soldu bizim yaylamız
Yayla hazzı hiç gitmiyor serimden
Şu gönlümü yaraladı derinden
Vakit geçti bir şey gelmez elimden
Ah vah ile öldü bizim yaylamız
Bal alırdı anam ninem bacılar
Vücut zinde hiç olmazdı sancılar
Şair Yaşar hep bunları heceler
Ağız tadı baldı bizim yaylamız
Â