Yine bir araştırma gezisiydi, Mahmuthisar Höyüğüne 1994'te ilk kez gitmiştim..

Höyükte incelemeler yaparken sanırım bizi defineci olarak muhtara şikayet etmişler, nefes nefese koşarak genç bir delikanlı geldi, muhtarmış..

Önce kimliğimizi, izin belgemizi gösterdik, biraz tartıştıktan sonra tanışabildik ve köyün kahvesine geçtik..

Bizi gören meraklılardan üç beş derken nerdeyse on beş yirmi derken sonra kırk elli kişi, onlara köyün ve höyüklerinin tarihini anlattım..

Yıllar geçti, neredeyse 25 yıl sonra, bundan 10 yıl kadar önce Konya Büyükşehir için hazırladığımız Konya'nın Kırk Höyüğü adlı kitabımızın fotoğraf çekimi için şimdi Ilgın'ın mahalle statüsüne geçen köye yine uğramıştık..

Resimleri Ali Işık bey çekiyor, köye giriyoruz, höyük çevresinde fötrlü bir hanımefendi, selam veriyoruz..

Yine bir tatsızlık olmasın diye "Ben Hasan..." diyorum, devamında tam künyemi açıklayacağım ama hanımefendi,

"-Ben sizi biliyorum, açıklamanıza gerek yok!" diyor..

"-İyi de nasıl tanıyorsunuz, ben köyünüze 25 yıldır uğramadım ki?" diyorum..

"-Evet siz geldiğinizde 25 yıl oldu, ama sizden sonra köyümüze hiç profesör gelmedi, geldi ise de biz tanıyamadık..

Ben o sırada diğer mahallenin muhtarıydım, köyün kahvesinde bizim köyümüzü anlattınız, sizin anlattıklarınızı daha önce duymamıştık ve sonra da duymadık, Bizi bize anlattınız nasıl unutabilirdik?".

Yine köyün kahvesine gittik, köylerinin tarihinin de içinde olduğu kitabımızı inceledik..

Unutulmamış olmamıza çok mutlu olduk.. Anadolu insanı belki kendine yapılan kötülüğü unutur ama iyi şeyleri unutmaz..

Bu konuşmalarımızı Ali Bey fotoğraflamış, şimdi o bölgenin eskiçağını bir kitap eki yazarken rastladım bu resimlere..

Onların bizi unutmadığını biliyorum, ben de onları unutmadım, sizinle paylaşmak istedim.

Bu gibi daha çok hikayemiz var..

Siz unutmazsanız Anadolu insanı unutmaz..

Sevgi ve saygılarımla